Blogger Template by Blogcrowds.


Στρατής Μυριβήλης
  Η έρημη κοιλάδα από πολλήν ώρα περίμενε το φεγγάρι. Νάρθει να γεμίσει τη μοναξιά της.
  Ήταν μια κοιλάδα στενόμακρη και σπανή, κατοικημένη από ίσκιους χωρίς έκφραση, που σάλευαν μονότονα και νωθρά, σπρωγμένοι από το φως που τους ζωντάνευε τις σύντομες στιγμές που περνούσε πάνω από τούτο το βαθύ στενάδι. Από τη μια κι από την άλλη έκλειναν τον ορίζοντα δυο αράδες σκυφτά χαμοβούνια από σκουριασμένη ασβεστόπετρα. Σαν γιγάντια προκατακλυσμικά πρόβατα με ακάθαρτο μαλλί, που πέτρωσαν κι απόμειναν εκεί μαρμαρωμένα, το ‘να πίσ’ από τ’ άλλο, με τη μούρη ακουμπισμένη στη γης. Κάποτε θάτρεχε εδώ νερό κι όλα τούτα θα παρηγοριούνταν, αποξεχασμένα να το βλέπουν να κινείται ολοζώντανο και να τραγουδά στο μάκρος της κοιλάδας.
  Μπορεί κιόλας να φύτρωνε πλάι στο ρέμα τρυφερή χλόη και ταπεινά λουλούδια με λογής χρώματα. Τώρα δεν απόμειναν παρά ένα στρώμα γαλαζωπά χαλίκια, που είχανε ξεχάσει πια το δροσερό χάιδι που τα στρογγύλευε χρόνια.
  Έτσι, όλα περίμεναν από πολλήν ώρα το φεγγάρι. Και το φεγγάρι ήρθε. Στην αρχή ψήλωσε το χρυσό φρύδι του πίσ’ από το χαμοβούνι ν’ αγναντέψει τι γίνεται. Κατόπι σιγά σιγά, σερνάμενο, ανέβηκε στη ράχη. Στάθηκε μια στιγμή ακουμπισμένο εκεί, κατόπι αψήλωσε ανάλαφρα και σηκώθηκε μετέωρο, λαμπρό.
  Όσο αψήλωνε, κυνηγούσε τους ίσκιους, που ζωντάνεψαν κι έφυγαν τρομαγμένοι, ως που άδειασαν την κοιλάδα, που στο τέλος γιόμισε φεγγάρι. Το κρύο φως έτρεχε από παντού, καταρράχτης από σιωπή. Χυνόταν από τις άσπρες πλαγιές δίχως αφρούς και παφλασμό, δίχως ήχο, παχύ και διάφανο σαν το λάδι. Έτσι σκέπασε κάτω από το χρυσό τέλμα του το στενό κάμπο, ταδειανά φαράγγια, τις οξιές και τις λίγες ατροφικές πιπεριές που είχανε κρεμασμένα τανάρια μαλλιά τους στο μάκρος της σιδεροδρομικής γραμμής.
  Αυτές οι ράγες βγαίνανε, δίδυμη μονοτονία, πίσω από το πρώτο χαμοβούνι, σερνότανε σ’ όλο το μάκρος μέσα στην κοιλάδα, ως που πήγαιναν και χάνονταν μέσα στο μαύρο στόμα του τούνελ που τις κατάπινε. Το φεγγάρι τις υπογράμμιζε σε μερικές μεριές ή τις γάνωνε με ψεύτικη επαργύρωση. Πήγαιναν ολοένα μαζί, ζευγαρωμένες, η μία πλάι στην άλλη, πάντα στην ίδια απόσταση. Φαίνονταν αποφασισμένες να παρασταίνουν αιώνια το αξίωμα των «δυο παραλλήλων που δεν συναντιώνται», περιμένοντας με υπομονή ένα σιδεροδρομικό δυστύχημα για να διαψεύσουν τη Γεωμετρία σμίγοντας επί τέλους.
  Τώρα όλα αυτά ακινητούσαν στο βυθό της φεγγαρολίμνης, βουλιαγμένος ονειρόκοσμος. Όπου ένα μικρό, αόρατο έντομο βάλθηκε να τρίζει τα έλυτρά του κάτω από μια πέτρα.
  Είτανε μια πέτρα μικρή ίσαμε μια γροθιά. Μέσα στο φως της ημέρας θα είτανε γαλάζια, λουλακιά γαλάζια, με μια κόκκινη φλέβα στην καρδιά, ψιλή σα μια μεταξωτή τρίχα. Κανένα τριζόνι θάτανε, που το ζούληξε θανάσιμα το μαλακό βάρος της φεγγαρίσιας σιωπής, και πήγε να την πριονίσει με το μικρούτσικο δοξάρι του.
  Δοκίμασε ένα μοτίβο παλιό όσο και η πλάση του Θεού. Μια νότα ψιλή - ψιλή και σουβλερή. Όμως η σιωπή πύκνωσε το φωτερόν ωκεανό της γύρω του ακόμα περισσότερο. Τότες το μαμούδι σταμάτησε το τρέμολό του ένα - δυο φορές τρομαγμένο, κατόπι ξανάρχισε δειλά χωρίς κέφι, έκανε ακόμα δυο τρίλιες και σώπασε τρομαγμένο. Τελεία. Έτσι η σιωπή ακούστηκε ολομόναχη, ολόκληρη, να κρατεί από τα μάγια της όλα τα πράγματα. Τίποτα δεν τολμούσε ναναπνεύσει μην την ταράξει.
  Ξαφνικά μια βίαιη ταραχή έσεισε τον ακίνητον αέρα, συντάραξε το τελματωμένο φεγγαρόφωτο ως το βυθό. Ένα βουερό κύμα από ήχο κυλιόταν κ’ ερχόταν από μακριά. Βιαστικό κατρακυλούσε κι ολοένα φούσκωνε και δυνάμωνε κατά δώ, πίσω από τα γονατισμένα βουνά. Όλα τα πάντα τέντωσαν την προσοχή τους ως την οδύνη. Είταν μια έντρομη ελπίδα του «τί θα γίνει τώρα», του «κάτι θα γίνει τώρα», κάτι «θα τολμήσει να γίνει». Ένα ρίγος πέρασε πάνω από τις σιδερένιες ράγιες και τότες όρμησε πίσω από το γύψινο χαμοβούνι το τραίνο.
  Χίμηξε μέσα στην κοιλάδα, ασυγκράτητο τέρας, οργισμένο από τη φοβερή δύναμη που βόγγαγε κλεισμένη στα ατσαλένια σπλάχνα του και τόκανε να τρέμει σύγκορμο. Πιλαλούσε αγκομαχώντας πάνω στο σιδερένιο του δρόμο, και με τα κυρτά μάτια του κοίταζε με λύσσα, όλο μπροστά του. Είταν ένας δράκοντας που έφτυνε βραστό σάλιο. Βρουχιότανε κ’ έτρεχε ξεφυσούσε σπίθες και κόκκινες φλόγες από τα ρουθούνια, και το σώμα του ήταν μακρύ, χωρισμένο σε χοντρούς  σπονδύλους, σαν πελώριο προκατακλυσμιαίο έντομο.
  Η κοιλάδα συνταράχτηκε από τον αχό και τον αντίλαλο. Το φεγγάρι βούλιαξε μέσα στους καπνούς, τα χαμοβούνια τρέμανε και οι άρρωστες φυλλωσιές των παραταγμένων δέντρων σάλεψαν βίαια στο πέρασμά του. Πήγαν κ’ ήρθανε με τη λικνιστική κίνηση που κάνουν τα ενάλια φυτά, όταν ένα τέρας του βυθού περάσει σύρριζα, σαρώνοντας με τις δυνατές φτερούγες το βαρύ νερό.
  Οι αδειανές λαγκαδιές ξαναβρήκαν τις χαμένες φωνές τους κι αλάλαξαν δοξαστικά πίσω από το τραίνο που διάβαινε, τρέμοντας από δύναμη. Όμως εκεί στην άκρη είταν πάντα διάπλατα ανοιχτό το μαύρο στόμα του τούνελ, που ούτε το φεγγάρι δεν τόλμησε να προχωρέσει εκεί μέσα. Αυτό, σιωπηλό πάντα, σκοτεινό, διάπλατα ανοιχτό, δεν περίμενε τίποτ’ άλλο παρά το τραίνο. Το ρούφηξε, το κατάπιε και πάει.
  Την ώρα που χανόταν μέσα στο μαύρο καταπιώνα του, το τραίνο πάτησε μια τσιριξιά τραγική. Είταν ένας ολολυγμός μακρύς, ξεσυρτός, που ολοένα αδυνάτιζε, και σκόρπισε τη φρίκη μέσα στην κοιλάδα. Τούτη τη φωνή τη φοβερή την ξανάσυρε κατόπι του όλη η κοιλάδα. Την πήρανε όλες οι λαγκαδιές και την ξανάπε η μια στην άλλη, την αναστέναξαν όλα τα χαμόβουνα, ως που ξεψύχησε πολύ μακριά το μοιρολόϊ τους. Έτσι όλα μπόρεσαν και κλάψανε τον δικό τους καημό με τούτο τον ξένο θρήνο.
  Αυτό. Κατόπι όλα τα πάντα ξαναβούλιαξαν στη σιωπή και την ακινησία τους. Όλοι οι αχοί κατάκατσαν, όλες οι ελπίδες έσβησαν. Και το φεγγάρι άπλωσε πάλι πάνω τους την ακύμαντη λίμνη της φωτερής του λάσπης. Μέσα στον αέρα πλανήθηκε για λίγο θλιβερή η μυρουδιά της ζεστής στάχτης που κρύωσε και διαλύθηκε. Ο ύπνος κάθισε πάνω σε όλα. Βαρύς, ακίνητος, σαν αρρώστεια που ναρκώνει και μαραζώνει. Οι πιπεριές, οι οξιές αποκοιμήθηκαν όρθιες, ριζωμένες ισόβια μέσα στη γη, δεμένες με τα καταχθόνια παλαμάρια της ρίζας τους.
  Σαν τις πήρε ο ύπνος, η ταραχή που άφησε μέσα στην κόμη τους το βίαιο πέρασμα του τραίνου, ανασάλεψε στη μνήμη τους κ’ έγινε όνειρο. Τα δέντρα ονειρεύτηκαν πως η γη ξαμόλυσε τα δεσμά τους. Ανασάλεψαν, λέει, οι φυλλωσιές τους, έγιναν πλατιές φτερούγες πράσινες, γεμάτες δύναμη και θέληση. Κινήθηκαν τάχα, έσπρωξαν τον αέρα κι ανασηκώθηκαν ανάλαφρα μέσα στο φως, ξελευτερωμένα από τα δεσμά της γης. Έτσι υψώθηκαν χαρούμενα μέσα στο ελεύθερο, γαλάζιο διάστημα, σηκώθηκαν και φύγανε μέσ’ από την άρρωστη κοιλάδα του φεγγαριού. Ανέβηκαν ψηλά - ψηλά, πάνου από τα πιο ψηλά βουνά, ώσπου αντάμωσαν τα σύννεφα, που κάποτες τα έβλεπαν να περνούν πάνω από τα κεφάλια τους βιαστικά, χαρούμενα, με ανοιχτούς στον αγέρα όλους τους χρωματισμούς των φλόκους. Και τα σύννεφα σταμάτησαν, λέει, για λίγο το ταξίδι τους, σταμάτησαν και κούρνιασαν στα κλαδιά τους να ξαποστάσουν. Κ’ είτανε πουλιά πελώρια, δίχως βάρος, πουλιά με χρυσές, ρόδινες και πορτοκαλιές φτερούγες.
  Είτανε τ’ όνειρο από την αλλοτινή θύμηση, πούχε απομείνει μισόσβηστη μέσα στα χοντρά, στα βαριά, τα ριζωμένα κορμιά τους. Η θολωμένη θύμηση από την εποχή που είταν ακόμα σπέρματα, μικρά, χνουδωτά σπέρματα με λεπτές μεταξωτές φτερούγες, που ξεκίνησαν κάποιο φθινόπωρο από τα ψηλά κλωνιά και ταξίδεψαν επί πτερύγων ανέμων. Πετούσαν από δω κι από κει, ορμητικά, ερωτικά, ανήσυχα. Πετούσαν πασίχαρα, ανάερα, αδέσμευτα, κ’ είτανε μόνο το θεϊκό φύσημα της λευτεριάς που τα κυβερνούσε.
  (Ποιος δεν έχει να νειρευτεί ένα ζευγάρι αλλοτινές φτερούγες που σιγά - σιγά έγιναν ρίζες και σκοινιά… Ρίζες και σκοινιά…)

Το λογοτεχνικό κείμενο

Όσο ισχύει τού Wittgenstein η ρήση «Ο κόσμος μου είναι η γλώσσα μου», άλλο τόσο ισχύει, νομίζω, η ρήση τού Barthes «Ο κόσμος μας είναι τα κείμενά μας». Η σκέψη και η γλωσσική έκφραση τού ανθρώπου στις πιο δημιουργικές του στιγμές είναι όταν ο συνδυασμός τους γίνεται τέχνη, η τέχνη τού λόγου, η λογοτεχνία. Η τέχνη στην οποία δοκιμάζονται οι ευαισθησίες -κοινωνικές, αισθητικές, εθνικές, πολιτισμικές- και οι γλωσσικές δυνάμεις τού ανθρώπου στην πιο γνήσια και ανιδιοτελή μορφή επικοινωνίας του.

Η τέχνη τού λόγου, αν την δει κανείς στην γλωσσική της λειτουργία και στη διπλή της διάσταση τής παραγωγής και τής πρόσληψης, είναι ίσως η πιο δημιουργική διανοητική ενέργεια τού ανθρώπου, εφόσον χαρακτηρίζεται από ποιότητα και υψηλές απαιτήσεις. Από τη φύση του το κείμενο, ιδίως το λογοτεχνικό κείμενο, και ιδιαίτερα το ποιητικό κείμενο, είναι μια δημιουργία. Δημιουργία στη σύζευξη δύο ετερογενών στοιχείων: ενός ατομικού, τής σκέψης τού συγκεκριμένου δημιουργού, και ενός συλλογικού στοιχείου, τής συγκεκριμένης εθνικής γλώσσας. Δημιουργία στην υπέρβαση τής συμβατικότητας τής γλώσσας από τον δυνάμει πολύσημο χαρακτήρα τής ποιητικής γλώσσας. Δημιουργία στην επιλογή των στοιχείων -διανοητικών και γλωσσικών- που συγκροτούν την ιδιαίτερη φυσιογνωμία, το ύφος ενός κειμένου. Δημιουργία στην όλη δόμηση τού κειμένου. Δημιουργία στη σύνθεση ενός κειμένου -στην «παραγωγή» του-, αλλά και δημιουργία, κρίσιμη και καθοριστική, στην κατανόηση ενός κειμένου -στην «πρόσληψή» του.

Να σταθούμε λίγο περισσότερο στην πρόσληψη. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ό,τι θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «μαγικό κόσμο» τής ερμηνείας. Οχι γιατί η ερμηνεία υστερεί σε μέθοδο ή σε επιστημοσύνη, αλλά γιατί παρακολουθώντας την ελευθερία τού κειμένου κινείται κι αυτή σε ένα ευρύτερο φάσμα δυνατοτήτων, που αποτελεί την ελευθερία -όχι την ελευθεριότητα- τής ερμηνείας. Η ίδια η εγγενής πολυσημία τού κειμένου και η οντότητά του ως κατ' εξοχήν προϊόντος συνδυασμού πνεύματος και τέχνης επιτρέπουν περισσότερες προσεγγίσεις, πολύ περισσότερο αφού, όπως έχει επανειλημμένως λεχθεί, δεν υπάρχει κατά κανόνα η έννοια τής αυθεντικής ερμηνείας τού κειμένου (ιδίως όταν αναφερόμαστε σε ποιητικά κείμενα).

Η πρόκληση προς τον φιλόλογο -τον οποίο ο Riffaterre έχει χαρακτηρίσει ως «υπεραναγνώστη»- είναι να εισδύσει πρώτα ο ίδιος με κατάλληλη προετοιμασία αλλά και ταπεινοσύνη στον μαγικό κόσμο τού κειμένου, για να οδηγήσει εν συνεχεία ως διαμεσολαβητής τον απλό αναγνώστη να ανακαλύψει κι αυτός με τη σειρά του τον κόσμο τού κειμένου. Κι αυτή η διαμεσολάβηση, η «περιπέτεια τής ερμηνείας» είναι πολύ απαιτητική υπόθεση, προϊόν γνώσης, ευαισθησίας αλλά και πνευματικής ευθύνης.
 Πέρα από αυτές τις διαπιστώσεις, θα μπορούσε κανείς να δει νέους προβληματισμούς τής λογοτεχνίας στις μέρες μας, σε σχέση με θέματα όπως η παγκοσμιοποίηση ή η πολυπολιτισμική κοινωνία. Ας αρχίσουμε με μια παραδοχή: η λογοτεχνία μπορεί να μη λύνει προβλήματα, αλλά είναι η κατ' εξοχήν πνευματική διεργασία που θέτει προβλήματα. Είναι στη φύση τού ευαίσθητου δέκτη που είναι και ο αληθινός λογοτέχνης να βλέπει, να κρίνει και να συλλαμβάνει την πραγματικότητα από σκοπιές και σε διαστάσεις που δύσκολα θα μπορούσε να διανοηθεί ο καθημερινός άνθρωπος. Κι αυτή η νέα ματιά ανοίγει νέους ορίζοντες και δυνατότητες για μια νέα θέαση τού κόσμου. Και συγχρόνως δίνει λαβήν σε μιαν άλλη γλώσσα που να τον εκφράζει. Να εκφράζει τη νέα πραγματικότητα. Εννοώ την ποιητική γλώσσα.

Αυτή η ανάπλαση τής πραγματικότητας στον λόγο τής τέχνης και στην τέχνη τού λόγου μπορεί να πάρει τη μορφή μιας βαθύτερης «εθνικής ευαισθησίας» και μαζί μιας «ευαισθησίας τής ανεκτικότητας», μιας ευαισθησίας που οδηγεί στην συνειδητοποίηση τής ιδιαιτερότητας τού εαυτού μας και συγχρόνως τού σεβασμού τής ιδιαιτερότητας των άλλων. Στην α' περίπτωση η εθνική ευαισθησία όπως εκφράζεται σε μια εθνική λογοτεχνία, είναι το αντίβαρο -όχι κατ' ανάγκην και η ανατροπή- μιας σύλληψης τού κόσμου που τείνει στην ελαχιστοποίηση των διαφορών και στην αναζήτηση καθολικών σχημάτων που ενώνουν τους ανθρώπους σε διεθνές επίπεδο. Ο εθνικός λόγος τής τέχνης αντιτάσσεται στον υπερεθνικό ή διεθνικό λόγο τής τέχνης. Η εθνική λογοτεχνία στην παγκοσμιοποιημένη σύλληψη τού κόσμου. Στη β' περίπτωση η τέχνη τού λόγου οδηγεί με τη συνειδητοποίηση τής αξίας και με τον σεβασμό τής διαφορετικότητας στην προσέγγιση τού κόσμου μέσα από μια πολλαπλή αντίληψη τού πολιτισμού. Οδηγεί στην πολυπολιτισμική αντίληψη τού κόσμου. Ετσι η τέχνη τού λόγου ευαισθητοποιεί τον δέκτη να ενδιαφερθεί και για άλλες συλλήψεις και εκφράσεις τού κόσμου, τον οδηγεί στην πολυπολιτισμικότητα.

Γενικά, μπορούμε, νομίζω, να πούμε ότι κάθε προσεγμένη μορφή τέχνης τού λόγου, κάθε λογοτέχνημα, που είναι προϊόν καλλιεργημένης σκέψης και καλοδουλευμένης γλωσσικής έκφρασης, είναι συγχρόνως και μια πρόταση -άμεση ή έμμεση ή απλώς υπαινικτική- να δούμε διαφορετικά ό,τι συνήθως περνάει απαρατήρητο μπροστά από τα μάτια μας ή ό,τι δεν προσπαθήσαμε ποτέ να το σκεφθούμε σε βάθος ή και να το αμφισβητήσουμε. Είναι μια πρόταση απελευθέρωσης τού νου μας από τα δεσμά τού αυτονόητου και τού πνευματικού εφησυχασμού.

Πηγή: Γεώργιος Μπαμπινιώτης, Το Βήμα: Νέες Εποχές, 1/12/2002

Το 1821 στην ελληνική ποίηση


Αθήνα

1821… 2011. 190 χρόνια κλείνουν εφέτος από την Ελληνική Επανάσταση, της οποίας τα γεγονότα και τα αποτελέσματα επανεξετάζουμε και συζητούμε τόσο τον τελευταίο καιρό. Από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφόρησε μόλις ο τόμος Το 1821 στην ελληνική ποίηση, μια ανθολογία νεοελληνικής ποίησης με θέμα τον Αγώνα, την οποία επιμελήθηκε ο ποιητής και δημοσιογράφος Ηλίας Γκρης.

Από το 2004 αποδελτιώνει ποιητικές συλλογές και ανθολογίες καταγράφοντας ποιήματα που αναφέρονται σε πρόσωπα, σε γεγονότα ή σε σύμβολα του 1821, με βασικά κριτήρια «τη θεματολογική αμεσότητα και την αισθητική πληρότητα». Το αποτέλεσμα είναι ένας τόμος 302 σελίδων στον οποίο ανθολογούνται 140 ποιήματα 109 ποιητών από τον Σολωμό ως σήμερα.

Δεν είναι η πρώτη ποιητική ανθολογία με θέμα ιστορικό γεγονός που έχει δώσει ο Ηλίας Γκρης. Ποιητής ο ίδιος της «σχολής του Καβάφη», όπως λέει, θεωρεί την ιστορία «βάση για την ποιητική λειτουργία». Λάτρης της ιστορίας και αφοσιωμένος στη μελέτη του ιστορικού γίγνεσθαι από την αρχαιότητα ως σήμερα, αισθάνεται, όπως είπε στο Vima.gr, να λυγίζει «από το βάρος ιστορικών ψευδών για την ελληνική ιστορία» και αναζήτησε την αλήθεια στη λογοτεχνία: «η ιστορική αλήθεια δεν βρίσκεται πουθενά αλλού παρά μόνο στην ποίηση». Μετά τις ανθολογίες Το μελάνι φωνάζει: Η 17η Νοέμβρη 1973 στη λογοτεχνία (Μεταίχμιο, 2003) και Η αρχαία πατρίδα των ποιημάτων: Νεοέλληνες ποιητές για την αρχαία Ελλάδα (Μεταίχμιο, 2004) καταπιάστηκε με την αποδελτίωση της Ελληνικής Επανάστασης στη νεοελληνική ποίηση διότι «στο 1821, με την Επανάσταση και την επακόλουθη θεμελίωση του ελληνικού κράτους, οφείλουμε την ύπαρξή μας. Αλλά και ο κυκεώνας ασυδοσίας και παραλογισμού που βιώνουμε ως πολίτες από εκεί ξεκινάει…»

Πρώτοι ανθολογούνται, τιμητικά, οι δύο επτανήσιοι ποιητές που κατεξοχήν ύμνησαν τον Αγώνα, ο Διονύσιος Σολωμός και ο Ανδρέας Κάλβος. Ανάμεσα στους υπόλοιπους περιλαμβάνονται οι: Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, Γιάννης Βαρβέρης, Κώστας Βάρναλης, Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Μπίλη Βέμη, Όλγα Βότση, Νικηφόρος Βρεττάκος, Θωμάς Γκόρπας, Νίκος Εγγονόπουλος, Οδυσσέας Ελύτης, Ανδρέας Εμπειρίκος, Βικτωρία Θεοδώρου, Λιλή Ιακωβίδη, Έκτωρ Κακναβάτος, Τάσος Καρπενάρος, Νίκος Καρούζος, Κώστας Καρυωτάκης, Μιχάλης Κατσαρός, Θανάσης Κωσταβάρας, Γιώργος Μπλάνας, Κωστής Παλαμάς, Δημήτρης Παπαδίτσας, Αλεξάνδρα Πλακωτάρη, Δημήτρης Ποταμίτης, Λευτέρης Πούλιος, Γιάννης Ρίτσος, Γιώργος Σεφέρης, Άγγελος Σικελιανός, Ντίνος Σιώτης, Γιάννης Σκαρίμπας, Νίκος Φωκάς, Γιώργος Χουλιάρας, Ντίνος Χριστιανόπουλος αλλά και οι Κύπριοι Κώστας Βασιλείου, Νίκος Ορφανίδης, Βασίλης Μιχαηλίδης, Μιχάλης Πασιαρδής και Κυριάκος Χαραλαμπίδης.

Στην ανθολογία βρίσκουμε γνωστά και άγνωστα ποιήματα για τα πρόσωπα και τους τόπους που πρωταγωνίστησαν στα χρόνια γύρω από την Επανάσταση (Μακρυγιάννης, Ανδρούτσος, Καποδίστριας, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, Καραϊσκάκης, Κανάρης, Μπότσαρης, Αθανάσιος Διάκος… Γραβιά, Μεσολόγγι, Σούλι, Μοριάς, Ψαρά). 

Θρύλοι και μυθεύματα της Επανάστασης, το λάβαρο στην Αγία Λαύρα, το κρυφό σχολειό, η 25η Μαρτίου, η εθνική διάσταση του 1821 και η τραγωδία του ’21, τα σύμβολα της ηρωικής μυθολογίας που έμειναν παρακαταθήκη στη συλλογική μνήμη, οι Ρωμιοί, οι Φαναριώτες και οι φιλέλληνες περνούν από το μικροσκόπιο του Ηλία Γκρη στο επίμετρο, μαζί με αναφορές σε πολλούς ακόμη ποιητές που πραγματεύθηκαν, έστω ακροθιγώς, το θέμα. 

Ο τόμος συμπληρώνεται από επιλογή βιβλιογραφίας για την ιστορία της Επανάστασης και σύντομα βιογραφικά σημειώματα των ποιητών. Κλείνει με τους στίχους του ποιήματος «Καημένε Μακρυγιάννη να ‘ξερες» από τη συλλογή Το κορμί και το σαράκι (Διαγώνιος, 1964) του Ντίνου Χριστιανόπουλου: «καημένε Μακρυγιάννη να ‘ξερες/ γιατί το τζάκισες το χέρι σου/ το τζάκισες για να χορεύουν σέικ τα κωλόπαιδα».

Ο τόμος, πολλαπλά επίκαιρος, θα τροφοδοτήσει τη σχετική συζήτηση που διεξάγεται με νέο υλικό. Διότι, ανεξάρτητα από το αν συντασσόμαστε όλοι με την άποψη ότι στη λογοτεχνία θα βρούμε την ιστορική αλήθεια, το σίγουρο είναι ότι η λογοτεχνία προσφέρει μια άλλη –συχνά αποκαλυπτική– προοπτική θέασης της Ιστορίας και της αλήθειας της.
 

Πηγή: tovima.gr 


Το δωμάτιο του Στρατή Μυριβήλη, όπως ακριβώς το διατηρούσε ο ίδιος, θα μπορούν πλέον να γνωρίσουν όσοι αγαπούν τον ίδιο και το έργο του.

Το δωμάτιο του Στρατή Μυριβήλη, έτσι όπως το διατηρούσε ο ίδιος

Χάρη σε δωρεά που έκανε η κόρη του συγγραφέα Δροσούλα Αγγελοπούλου, όλα τα προσωπικά αντικείμενα που ο πατέρας της φυλούσε στο δωμάτιό του βρίσκονται πλέον στο Λαογραφικό Μουσείο Συκαμνιάς.

Στα εγκαίνια που θα γίνουν στις 30 Ιουλίου, μάλιστα, οι παρευρισκόμενοι θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν για πρώτη φορά το πρωτότυπο υλικό στο οποίο βασίστηκε η συγγραφή του αριστουργήματος «Η ζωή εν τάφω» του Μυριβήλη, μέσα από επιστολές που ο ίδιος έγραφε από το μέτωπο κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μέσα στον Ιούνιο που μας πέρασε, τα προσωπικά αντικείμενα του Στρατή Μυριβήλη που δώρισε η κόρη του Δροσούλα Αγγελοπούλου, μεταφέρθηκαν και τοποθετήθηκαν σε πετρόχτιστη αίθουσα του Λαογραφικού Μουσείου Συκαμνιάς. Την αίθουσα άνοιξε ειδικά για αυτά ο δήμος Μήθυμνας, ενώ η επιμέλεια της έκθεσης έγινε από την εγγονή του συγγραφέα Χριστίνα Μυριβήλη - Αγγελοπούλου και την πρόεδρο του Συλλόγου Γυναικών Συκαμνιάς «Η Αγία Φωτεινή», Μαριάνθη Τσάκου.

Τι περιλαμβάνεται 

Το κρεβάτι του συγγραφέα, οι δύο βιβλιοθήκες του με πολλά παλιά βιβλία, το γραφείο του με τη μαρμάρινη προτομή που είχε επάνω, αλλά και το μελανοδοχείο με την πένα που χρησιμοποιούσε για να γράφει, η γραφομηχανή του, οι πίπες του, και όλα τα αντικείμενα που είχε στο δωμάτιό του, έχουν τοποθετηθεί ακριβώς στα σημεία που βρίσκονταν τόσα χρόνια. Ανάμεσα σε αυτά, το μαντολίνο του και η κιθάρα της γυναίκας του, Ελένης, πορτραίτα του Μπετόβεν, του Μαξίμ Γκόρκι και του Κωστή Παλαμά, αγαπημένων του εκπροσώπων των τεχνών, προσωπικές του φωτογραφίες, πρωτότυπα βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών, της Ένωσης Συντακτών, του Πάντειου Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών της Γαλλίας, ακόμη και τα γυαλιά του και το φράκο που φορούσε στις επίσημες εκδηλώσεις, το οποίο έχει τοποθετηθεί πάνω στον καλόγερο όπου έβαζε πάντα τα σακάκια και τα ρούχα του, σα να είναι έτοιμος να μπει να το φορέσει.

«Για την οικογένειά μας ήταν τιμή και χρέος το να μεταφερθούν τα προσωπικά αντικείμενα του Στρατή Μυριβήλη στο Λαογραφικό Μουσείο της Συκαμνιάς, το οποίο έχει στηθεί καθαρά από προσπάθεια και ενδιαφέρον των κατοίκων του χωριού και του Συλλόγου Γυναικών “Η Αγία Φωτεινή”», δήλωσε στο «Ε» η εγγονή του συγγραφέα, κόρη της Δροσούλας Αγγελοπούλου, Χριστίνα Μυριβήλη - Αγγελοπούλου. «Εκτός από το ότι είναι μεγάλη συγκίνηση το να γυρίσουν τα πράγματά του στον τόπο που λάτρεψε ο ίδιος - αφού στα βιβλία του έχει μυρωδιά από Λέσβο και Συκαμνιά ‐, το οφείλαμε και στους επισκέπτες που μέχρι τώρα πήγαιναν στο χωριό και αναζητούσαν το σπίτι του Μυριβήλη. Πριν τρία χρόνια είχαμε τοποθετήσει μέσα στο Μουσείο και βιβλία του παππού μου, ενώ τώρα πλέον στήσαμε την αίθουσα αυτή με πολύ μεράκι, αγάπη και συγκίνηση.»

Και γράμματα από τον πόλεμο 

Οι επισκέπτες έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν ακόμη καλύτερα και μια άγνωστη μέχρι σήμερα πτυχή της ζωής του Στρατή Μυριβήλη. Πρόκειται για 32 συνολικά επιστολές και κάρτες που ο Στρατής Μυριβήλης έγραψε από το μέτωπο στο διάστημα 1915 - 1918, τις οποίες έστελνε στη φίλη του Μαρία Αδαλή - Τριβέλλα. Οι περισσότερες απευθύνονται στην ίδια, ωστόσο οι 11 από αυτές απευθύνονται στη μετέπειτα σύζυγό του, Ελένη Δημητρίου, και εικάζεται πως στέλνονταν στην κοινή τους φίλη λόγω τού ότι η σχέση τους δεν είχε ακόμη επισημοποιηθεί.

Μέσα σε αυτές τις επιστολές, που βρέθηκαν πριν από τρία χρόνια περίπου στο σπίτι της ανιψιάς της Μαρίας Αδαλή - Τριβέλλα στη Μυτιλήνη, και τις οποίες η τελευταία παραχώρησε στον κ. Αναγνώστου για να μπορέσουν να μελετηθούν και να δημοσιευτούν, ανιχνεύεται ο πυρήνας στον οποίο βασίστηκε αργότερα η συγγραφή του αριστουργήματος του Στρατή Μυριβήλη «Η ζωή εν τάφω».

«Η εύρεση και η δημοσίευση αυτών των επιστολών είναι πολύ σημαντική, γιατί αποδεικνύει στην πράξη ότι ο Στρατής Μυριβήλης άρχισε να πρωτογράφει το βιβλίο του μέσα στα χαρακώματα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ο άξονας που διατρέχει τις επιστολές είναι «έρωτας και θάνατος»∙ μέσα από αυτές αισθάνεται την ανάγκη να περιγράψει στην αγαπημένη του, Ελένη Δημητρίου, τη φρίκη που βιώνει στα χαρακώματα του Μακεδονικού Μετώπου. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι αφορμή για τη συγγραφή του συγκεκριμένου έργου του ήταν η Ελένη Δημητρίου, μετέπειτα σύζυγός του, στην οποία εξάλλου έχει αφιερώσει και το βιβλίο του.

Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Σύντομη Βιογραφία

  Ο ERNEST MILLER HEMINGWAY γεννήθηκε το 1899. Ο πατέρας του ήταν γιατρός και ο Ernest ήταν το δεύτερο από τα έξι παιδιά του. Γενέτειρά τους ήταν το Oak Park, ένα προάστιο του Chicago.
Έρνεστ Χέμινγουεϊ
  Το 1917 ο Hemingway έπιασε δουλειά σα δημοσιογράφος στην εφημερίδα Star του Kansas City. Τον επόμενο χρόνο εργάστηκε εθελοντικά σαν οδηγός ασθενοφόρου στο ιταλικό μέτωπο στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Τραυματίστηκε βαριά και παρασημοφορήθηκε δυο φορές για τις υπηρεσίες του. Επέστρεψε στην Αμερική το 1919 και παντρεύτηκε το 1921. Δούλεψε σαν πολεμικός ανταποκριτής στον ελληνο-τουρκικό πόλεμο του 1922 και δυο χρόνια αργότερα παραιτήθηκε από τη δημοσιογραφία, για να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στη συγγραφή. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και ανανέωσε τις παλιές του φιλίες με εκπατρισμένους Αμερικανούς διανοούμενους, όπως τον Ezra Pound και την Gertrude Stein. Η ενθάρρυνση αλλά κι η κριτική τους έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση τους ύφους του.
  Το πρώτο έργο του που δημοσιεύτηκε ήταν το Τρεις Ιστορίες και Δέκα Ποιήματα. Την ευρύτερη όμως υποδοχή γνώρισε με τη σατιρική νουβέλα Οι Χείμαρροι της Άνοιξης. Η διεθνής αναγνώριση ήρθε με τα τρία επόμενα βιβλία του Αέναη Γιορτή, Άντρες χωρίς γυναίκες και Αποχαιρετισμός στα Όπλα.
  Ο Hemingway αγάπησε με πάθος τις ταυρομαχίες, το κυνήγι και το ψάρεμα στην ανοιχτή θάλασσα, θέματα που αποτελούν τους κεντρικούς πυρήνες των μυθιστορημάτων του. Ακόμη, επισκέφτηκε την Ισπανία στη διάρκεια του Εμφυλ.ίου Πολέμου κι εξιστόρησε τις εμπειρίες του στο μυθιστόρημά του Για Ποιον Χτυπά η Καμπάνα, που γνώρισε τεράστια επιτυχία.
  Το άμεσο, ζωντανό και επιτηδευμένα απλό ύφος του ακολούθησαν ολόκληρες γενιές μιμητών που όμως δεν μπόρεσαν να τον φτάσουν ή να τον ξεπεράσουν. Η αναγνώριση της προσφορά του στη σύγχρονη λογοτεχνία ήρθε το 1953ω με την απονομή του Βραβείου Νόμπελ της Λογοτεχνίας, δυο χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευση του μυθιστορήματος Ο Γέρος και η Θάλασσα. Ο Ernest Hemingway πέθανε το 1961.


Άρθρα και αναφορές για τον ίδιο και το έργο του

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4582770 

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4595970 


Έρνεστ Χέμινγουεϊ
  Τα σύννεφα είχαν σηκωθεί πάνω απ’ τη στεριά κι έμοιαζαν με βουνά πανύψηλα, ενώ η ακτή φαινόταν μόνο σα μια πράσινη γραμμή με τους γκριζογάλανους λόφους της να ξεχωρίζουν πίσω της. Τα νερά είχαν γίνει τώρα βαθυγάλαζα κι ήταν τόσο σκοτεινά, που έμοιαζαν πορφυρά. Καθώς κοίταξε βαθιά μέσα τους, είδε την κόκκινη απόχρωση του πλαγκτόν μες στα σκοτεινά νερά και την περίεργη αντανάκλαση των αχτίνων του ήλιου πάνω τους. Έριξε μια ματιά στις πετονιές του και τις είδε να χάνονται ολόισια κάτω μες στα σκοτεινά νερά. Η ψυχή του φτερούγισε από χαρά, που είδε τόσο πολύ πλαγκτόν, γιατί σήμαινε πολλά και μεγάλα ψάρια. Οι παράξενες αποχρώσεις των αχτίνων του ήλιου πάνω στο νερό, τώρα που ο ήλιος είχε ανέβει ψηλότερα, ήταν σημάδι καλού καιρού όπως και τα σχήματα των σύννεφων πάνω απ’ τη στεριά. Το πουλί δε φαινόταν πουθενά τώρα πια και τίποτα δε φαινόταν πάνω στην επιφάνεια του νερού εκτός από μερικά μέρη με κίτρινα, ξεπλυμένα απ’ τον ήλιο φύκια των Σαργασών και την πορφυρή, ιριδίζουσα, ζελατινώδη μορφή μιας θαλασσομάνας που απέπλεε πλάι στη βάρκα. Σε μια στιγμή γύρισε στο πλάι αλλά μετά από λίγο ξαναγύρισε στην προηγούμενη θέση της. Έπλεε ξέγνοιαστη σα φούσκα σέρνοντας ένα μέτρο πίσω της μέσα στο νερό τα θανατηφόρα πλοκάμια της.
  «Agua mala», είπε ο γέρος. «Πουτανίτσα».

Άγγελος Σικελιανός
Μέρος 1ο: http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8649&tsz=0&act=mMainView
Μέρος 2ο: http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8664&tsz=0&act=mMainView
Άγγελος Τερζάκης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8606&tsz=0&act=mMainView
Αλέξανδρος Αργυρίου
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8597&tsz=0&act=mMainView
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8450&tsz=0&act=mMainView 
Ανδρέας Εμπειρίκος
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8494&tsz=0&act=mMainView
Βασίλης Βασιλικός
http://video.google.com/videoplay?docid=-2636667696634263004 
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ένας αυτοέγκλειστος
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8501&tsz=0&act=mMainView
Γαλάτεια Καζαντζάκη
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8168&tsz=0&act=mMainView 
Γεώργιος Δροσίνης
http://video.google.com/videoplay?docid=-784801986381438146#
Γεώργιος Σουρής
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8452&tsz=0&act=mMainView 
Γιάννης Δάλλας
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8568&tsz=0&act=mMainView 
Γιάννης Ρίτσος
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8544&tsz=0&act=mMainView 
Γιάννης Σκαρίμπας
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8504&tsz=0&act=mMainView
Γιάννης Ψυχάρης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8432&tsz=0&act=mMainView 
Γιώργος Σεφέρης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8459&tsz=0&act=mMainView 
Γρηγόριος Ξενόπουλος
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8427&tsz=0&act=mMainView 
Δημήτρης Χατζής
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8607&tsz=0&act=mMainView 
Δημοσθένης Βουτυράς
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8637&tsz=0&act=mMainView 
Έκτωρ Κακναβάτος
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8536&tsz=0&act=mMainView 
Εμμανουήλ Ροΐδης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8539&tsz=0&act=mMainView 
Ζαχαρίας Παπαντωνίου
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8199&tsz=0&act=mMainView 
Η παγκοσμιότητα του Κων. Καβάφη
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8491&tsz=0&act=mMainView 
Ηλίας Βενέζης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=24498&tsz=0&act=mMainView 
Θράσος Καστανάκης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8635&tsz=0&act=mMainView 
Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8507&tsz=0&act=mMainView 
Ιωάννης Γρυπάρης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8447&tsz=0&act=mMainView 
Κοσμάς Πολίτης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8442&tsz=0&act=mMainView 
Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος
http://video.google.com/videoplay?docid=-2428811750055217847# 
Κωνσταντίνος Θεοτόκης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8454&tsz=0&act=mMainView 
Κωνσταντίνος Χατζόπουλος
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8463&tsz=0&act=mMainView 
Κωνσταντίνος Χρηστομάνος
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8438&tsz=0&act=mMainView 
Κώστας Βάρναλης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8499&tsz=0&act=mMainView 
Κώστας Καρυωτάκης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8478&tsz=0&act=mMainView 
Κώστας Ουράνης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8492&tsz=0&act=mMainView 
Κώστας Στεργιόπουλος
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8627&tsz=0&act=mMainView 
Κωστής Παλαμάς
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8458&tsz=0&act=mMainView 
Λορέντζος Μαβίλης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8425&tsz=0&act=mMainView 
Μ. Καραγάτσης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8564&tsz=0&act=mMainView 
Μαρία Ιορδανίδου
http://video.google.com/videoplay?docid=2981380968922745242# 
Μαρία Πολυδούρη
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8633&tsz=0&act=mMainView 
Μέλπω Αξιώτη
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8496&tsz=0&act=mMainView 
Μιλτιάδης Μαλακάσης
http://video.google.com/videoplay?docid=5636443153317104566# 
Νάνος Βαλαωρίτης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8576&tsz=0&act=mMainView 
Νικόλαος Κάλας
http://video.google.com/videoplay?docid=5044765239769542590# 
Νίκος Καββαδίας
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8510&tsz=0&act=mMainView 
Νίκος Κάσδαγλης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8642&tsz=0&act=mMainView 
Ο Άγγελος Σικελιανός όπως τον είδαμε
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8449&tsz=0&act=mMainView 
Ο Δημήτρης Ραυτόπουλος και η επιθεώρηση τέχνης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8638&tsz=0&act=mMainView 
Ο μυστικός ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8495&tsz=0&act=mMainView 
Ο Νίκος Καζαντζάκης και η εποχή του
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8546&tsz=0&act=mMainView 
Οδυσσέας Ελύτης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8512&tsz=0&act=mMainView
Πέτρος Πικρός
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8547&tsz=0&act=mMainView 
Πλάτων Ροδοκανάκης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=24396&tsz=0&act=mMainView 
Στρατής Μυριβήλης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8485&tsz=0&act=mMainView 
Στρατής Τσίρκας
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8470&tsz=0&act=mMainView 
Τάσος Αθανασιάδης
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8603&tsz=0&act=mMainView 
Φώτης Κόντογλου
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8643&tsz=0&act=mMainView 

  Ανακοινώθηκαν από τη Διεύθυνση Γραμμάτων της Γενικής Διεύθυνσης Σύγχρονου Πολιτισμού του υπουργείου Πολιτισμού τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2010, που αφορούν στις εκδόσεις έτους 2009. Τα βραβεία έχουν ως ακολούθως:
 

Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας Απονέμεται κατά πλειοψηφία στην Κική Δημουλά για το σύνολο του έργου της.
  
Κική Δημουλά

Βραβείο Περιοδικού

Απονέμεται κατά πλειοψηφία εξ ημισείας στα περιοδικά «Το Δέντρο» και «Διαβάζω» για τη συμβολή τους στην προβολή και διάδοση της ελληνικής λογοτεχνίας.

Βραβείο Ποίησης

Απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Παντελή Μπουκάλα για το έργο του με τίτλο «Ρήματα», εκδόσεις ’γρα.

Βραβείο Διηγήματος

Απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Παναγιώτη Κουσαθανά για το έργο του με τίτλο «Λοξές ιστορίες που τελειώνουν με ερωτηματικό», εκδόσεις Ίνδικτος.

Βραβείο Μυθιστορήματος

Απονέμεται κατά πλειοψηφία στη Βασιλική Ηλιοπούλου για το έργο της με τίτλο «Σμιθ», εκδόσεις Πόλις.

Βραβείου Δοκιμίου - Κριτικής

Απονέμεται κατά πλειοψηφία στον ’γγελο Χανιώτη για το έργο του με τίτλο «Θεατρικότητα και δημόσιος βίος στον ελληνιστικό κόσμο», Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.

Βραβείο Χρονικού - Μαρτυρίας

Απονέμεται κατά πλειοψηφία στο Γιώργο Βέη για το έργο του με τίτλο «Από το Τόκιο στο Χαρτούμ: Μαρτυρίες, συνδηλώσεις», εκδόσεις Κέδρος.

Ο βραχύς κατάλογος υποψηφίων προς βράβευση έργων (δημοσιευμένων το έτος 2009 και κατατεθειμένων στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος), από τον οποίο επελέγησαν τα ανωτέρω βραβεία είναι ο ακόλουθος (αλφαβητικά):

Α. Υποψήφιοι για το Βραβείο Ποίησης

1) Ορέστης Αλεξάκης για το έργο του «Το άλμπουμ των αποκομμάτων», εκδόσεις Γαβριηλίδης

2) Χάρης Βλαβιανός για το έργο του «Διακοπές στην πραγματικότητα: Ποιήματα/σχεδιάσματα/μεταγραφές», εκδόσεις Πατάκης

3) Γιώργος Γεωργούσης για το έργο του «Τα παλαιά χιόνια», εκδόσεις Γαβριηλίδης

4) Έλσα Κορνέτη για το έργο της «Ένα μπουκέτο ψαροκόκαλα», εκδόσεις Γαβριηλίδης

5) Δημήτρης Κοσμόπουλος για το έργο του «Βραχύ χρονικό», εκδόσεις Κέδρος

6) Πάνος Κυπαρίσσης για το έργο του «Μαύρο Βαμβάκι», εκδόσεις Μελάνι

7) Παντελής Μπουκάλας για το έργο του «Ρήματα», εκδόσεις ’γρα

Β. Υποψήφιοι για το Βραβείο Διηγήματος

1) Κώστας Ακρίβος για το έργο του «Τελετές ενηλικίωσης: Μια ζωή σε δεκαεφτά επεισόδια», εκδόσεις Μεταίχμιο

2) Δήμητρα Κολλιάκου για το έργο της «Η αρρώστια των βουνών», εκδόσεις Πατάκης

3) Παναγιώτης Κουσαθανάς για το έργο του «Λοξές ιστορίες που τελειώνουν με ερωτηματικό: Μυθιστορίες για τα ολέθρια επακόλουθα του χρόνου», εκδόσεις Ίνδικτος

4) Ανδρέας Μήτσου για το έργο του «Η ελεημοσύνη των γυναικών», εκδόσεις Καστανιώτης

5) Γιώργος Σκαμπαρδώνης για το έργο του «Μεταξύ σφύρας και Αλιάκμονος- Διηγήματα 2004-2009», εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα

Γ. Υποψήφιοι για το Βραβείο Μυθιστορήματος

1) Παναγιώτης Αγαπητός για το έργο του «Μέδουσα από σμάλτο: Μια βυζαντινή ιστορία μυστηρίου», εκδόσεις ’γρα

2) Ρέα Γαλανάκη για το έργο της «Φωτιές του Ιούδα, στάχτες του Οιδίποδα», εκδόσεις Καστανιώτης

3) Βασιλική Ηλιοπούλου για το έργο της «Σμιθ», εκδόσεις Πόλις

4) Τηλέμαχος Κώτσιας για το έργο του «Στην απέναντι όχθη», εκδόσεις Ψυχογιός

5) Αλέξης Πάρνης για το έργο του «Η οδύσσεια των διδύμων», εκδόσεις Καστανιώτης

6) Έρση Σωτηροπούλου για το έργο της « Εύα», εκδόσεις Πατάκης

Δ. Υποψήφιοι για το Βραβείο Δοκιμίου - Κριτικής

1) Δημήτρης Ν. Λαμπρέλλης για το έργο του «Η επίδραση του Νίτσε στην Ελλάδα. «Τέχνη» και «Διόνυσος», Βλαστός και Καζαντζάκης», εκδόσεις Παπαζήσης

2) Διονύσης Κ. Μαγκλιβέρας για το έργο του «Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου: Στοχασμοί σε θέματα των καιρών μας», εκδόσεις Παπαζήσης

3) Δ.Ν. Μαρωνίτης για το έργο του «Τάκης Σινόπουλος - Μίλτος Σαχτούρης: Μελετήματα», εκδόσεις Πατάκης

4) Παναγιώτης Νούτσος για το έργο του «Δημήτρης Χατζής: Το διπλό βιβλίο», εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα

5) Νίκος Σαραντάκος για το έργο του «Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία: Τριάντα συν μια ιστορίες λέξεων που ίσως να σας έχουν απασχολήσει», εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου

6) ’γγελος Χανιώτης για το έργο του «Θεατρικότητα και δημόσιος βίος στον ελληνιστικό κόσμο», Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

7) Γιάννης Ψυχοπαίδης για το έργο του «Νόστος: Μικρά κείμενα για την τέχνη», εκδόσεις Κέδρος

Ε. Υποψήφιοι για το Βραβείο Χρονικού - Μαρτυρίας

1) Γιώργος Βέης για το έργο του «Από το Τόκιο στο Χαρτούμ: Μαρτυρίες, συνδηλώσεις», εκδόσεις Κέδρος

2) Σαράντος Ι. Καργάκος για το έργο του «Λιβύη: αναζητώντας το χαμένο «σίλφιο» στην ελληνική Κυρήνη», εκδόσεις Ι. Σιδέρης

3) Δημήτρης Νικορέτζος για το έργο του «Ο άγνωστος Ελύτης της Μυτιλήνης», εκδόσεις Αιολίδα

4) Σώτη Τριανταφύλλου για το έργο της «Ο χρόνος πάλι», εκδόσεις Πατάκης

5) Αγαμέμνων Φαράκος για το έργο του «Πώς δενόταν το ατσάλι: Τα πικρά, μεγάλα, ωραία, χρόνια», εκδόσεις Ιωλκός

Η επιτροπή δεν μπόρεσε να κρίνει και άλλα αξιόλογα βιβλία (εκδόσεις 2009) για τυπικούς λόγους (μη εμπρόθεσμη κατάθεση στην Ε.Β.Ε. κ.λπ)

Την Επιτροπή Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας αποτελούν

1) Μαστροδημήτρης Παναγιώτης, Πρόεδρος, Ομότιμος Καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Κριτικός

2) Αθανασόπουλος Ευάγγελος, Αντιπρόεδρος, Καθηγητής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών

3) Ανδρειωμένος Γεώργιος, Καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου

4) Πάτσιου Βασιλική (Βίκυ), Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών

5) Δημακοπούλου Χαρίκλεια, Κριτικός Βιβλίου, Δημοσιογράφος, Νομικός

6) Σχινά Αικατερίνη, Κριτικός Βιβλίου

7) Λεονάρδος Γεώργιος, Συγγραφέας

8) Νιάρχος Θανάσης, Ποιητής, Δοκιμιογράφος

9) Χατζηαντωνίου Κώστας, Συγγραφέας

Σημειώνεται ότι είναι η τελευταία φορά που τα Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία απονέμονται με βάση τις διατάξεις του ν. 2557/1997. Από την επόμενη χρονιά και εφεξής, θα εφαρμοσθεί η νέα νομοθεσία, η οποία αναμόρφωσε ριζικά τον εν λόγω θεσμό (άρ. 40 του ν. 3905/2010).

Πηγή: newsn.wordpress.com

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα