ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΤΕΤΑΡΤΟ | ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ (Τί να είναι ο έρωτας)
Αναρτήθηκε από logotexnika.blogspot.com στις 7:31 μ.μ. |
| Στρατής Μυριβήλης |
Τί είναι ο έρωτας; Πείτε μας έναν ορισμό για τον έρωτα.
Η βραδιά ήταν γλυκειά, καλοκαιρινή. Στη φιλόξενη φιλική βεράντα μιας χαριτωμένης Αθηναίας με περιτριγύρισαν και απαιτούσαν να τους μιλήσω για τον έρωτα, περίμεναν να τους απαντήσω, λέει. Αλλά τους έχω ήδη απαντήσει στα βιβλία μου που έγραψα και τους απαντώ με κείνα που γράφω. Και το ζήτημα είναι τόσο μεγάλο, που θα τελειώσει η ζωή μου χωρίς να προλάβω να δώσω την απάντησή μου ως το τέλος, όπως έγινε με όλους τους άνδρες που γράψανε για τον έρωτα σ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου, μέσα σ’ όλους τους αιώνες.
Γιά, να δούμε λοιπόν σαν τι είναι αγάπη;
Εγώ λέω, νά ‘ναι ένα λεπτό αγεράκι τ’ ουρανού, φυσημένο ως τη γη από τον ανθόκηπο του κλεισμένου παραδείσου. Μοσχοβολά από τα ρόδα του Θεού και κάνει τις καρδιές των ανθρώπων ν’ ανθίζουνε σαν τα λουλούδια, και να θυμούνται την κλειστή Εδέμ.
Και λέω πάλι, νά ‘ναι ένας κεραυνός, μια γαλάζια γλώσσα φωτιάς, που σκίζει το στερέωμα, γλείφει βιαστικά το σκοτάδι και περνά μπρος από τα μάτια ενός βρέφους. Το παιδί που δεν ξαίρει, κοιτάζει με τα αθώα ματάκια του αυτό το καταπληκτικό άνθος της φωτιάς, που άνοιξε τα πέταλά του και πάλι βούλιαξε μέσα στο σκοτεινό ανθογιάλι του χάους. Και χαμογελά ευτυχισμένο προς το αστροπελέκι που πέρασε πλάϊ του. Ένα χέρι απλώνει μέσα στο σκοτάδι πάνω στο χέρι σου. Ένα χέρι μικρό, ντροπαλό και χαδιάρικο. Ακουμπάει πάνω στο καρπό του χεριού σου, εκεί σταματά όπως ένα πουλί που κουρνιάζει. Νιώθεις ένα ελαφρότατο τίκ-τίκ στην επιδερμίδα σου, σαν ένα μικροσκοπικό ρολογάκι που αρχίζει να μετρά τις ώρες της ευτυχίας. Είναι κάποια μικρή αρτηρία κάτω από τη σάρκα, που χτυπά τον ρυθμό μιας καρδιάς. Ένας σφιγμός. Όμως δεν ξέρεις πια, από ποιο χέρι είναι. Ούτε από ποια καρδιά. Αυτό είναι αγάπη. Μια νύχτα χλιαρή, ένα δάσος που σουσουρίζει και αναστενάζει. Τα τριζόνια φωνάζουν αόρατα, τα κρυμμένα έντομα τρίβουν νωθρά τα έλυτρά των. Μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, γεμάτη άστρα. Σε κάθε φύλλο, σε κάθε πευκοβέλονο κρεμάστηκε και κουνιέται ένα αστράκι. Είναι ένα πελώριο ελάτι που φορτώθηκε από αστέρια σαν να άνθισε. Τόσο που μοιάζει με Χριστουγεννιάτικο δένδρο. Η αγάπη περπατά κάτω από τις φυλλωσιές, περπατά και παραμιλά. Η νύχτα μιλά με όλες τις σιγανές φωνές της, η νύχτα κοιτάζει με όλα τα μάτια της. Τότε ένα μικρό πρόσωπο γέρνει και σε κοιτάζει από πολύ κοντά. Τόσο κοντά που σ’ αγγίζουν τα μαλλιά του και η πνοή του. Δυο μάτια χαμογελούν, μια σειρά δοντάκια φέγγουν μέσα στη νύχτα. Γύρω λοιπόν απ’ αυτό το κεφάλι γυρνάει ο ουρανός με όλα τα αστέρια του και με όλη τη δόξα του. Αυτό είναι αγάπη. Απλώνεις τα χέρια σου ν’ αγκαλιάσεις αυτό το προσωπάκι, αυτό το κεφάλι και αγκαλιάζεις όλη τη γαλάζια νύχτα, όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού κι όλα τα δέντρα του δάσους. Φιλάς δυο μάτια, και νιώθεις τα πλατιά τους ματόκλαδα να πεταρίζουν πάνω στα χείλη σου σαν δυο αιχμαλωτισμένες νυχτοπεταλούδες. Και φιλάς κατάστομα τον Αποσπερίτη το πιο γλυκό απ’ όλα τ’ αστέρια και τα νυχτολούλουδα τους καλοκαιριού. Και αυτό ακόμα είναι αγάπη.[…]
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου