ΕΚΛΟΓΗ Β’ | ΤΑΚΗΣ ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ (Η εθνεγερσία)
0 σχόλια Αναρτήθηκε από logotexnika.blogspot.com στις 6:44 μ.μ. |
| Τάκης Παπατσώνης |
Η εθνεγερσία
Δεν
πρόκειται για τη Δόξα,
αυτή
οπωσδήποτε έχει καταμερισθεί˙
δεν
πρόκειται ούτε για τη Μέρα,
γιατί συχνά
κι’ αυτή αμφισβητείται˙
δεν
πρόκειται για τον τόπο,
γιατί πολλοί
τόποι ερίζουσιν.
Αλλ’ ακέραιο
μένει κι’ αδιαίρετο
το μέγα
Μυστήριο των ενωμένων ανθρώπων
(κι’ ας
είναι τόσες οι διαίρεσές τους)
κι' η πρόοδό
τους με ζήλο πανηγυριού
για το
Μαρτύριο το θελημένο του πληρώματος.
Οργώθηκε η
Πατρίδα για τη λύτρωσή της
και σπάρθηκε
από Άγγελο επιτήδειο.
Θολές ήταν
οι μέρες, βροχερές
πλουτίζανε
ποτιστικά τη γης
κι’ όλη η
λαμπράδα έφεγγε κρυμμένη
με τις
μπαρούτες έτοιμες να σκάσουν.
Ήταν η ώρα
δειλινού, κι’ αποσπερίς
ψαλθήκανε οι
ουράνιοι παιάνες.
Όσο κι’ αν
έδειχνε ο χειμώνας
πως δε θα
φύγει, απ’ όπου ευρέθη,
μεγάλη
κίνηση είχε ο ουρανός
και τα φτερά
τα εαρινά
πολύ
δουλέψαν.
Ο άπιστος
κι’ ο αγριωπός δεν είχε θέση
σε μιαν
Ελλάδα που αφιερώθηκε στο Θεό της
απόκομμα
ασημένιο κολλημένο
στο
εικόνισμα το πολυφιλημένο.
Ήρθε στιγμή
που ομοιώθηκε η Ελλάδα
με Παναγία
κι’ είπε πάλι Εκείνη
το Ιδού, η
δούλη κι’ εγώ του Κυρίου.
Κοινολογείτο
από παντού ο θείος ο λόγος
στα φανερά:
Εγγύς το Πάσχα, ετοιμασθείτε.
Κι’ ήρθε το
Πάσχα τω όντι,
αφού του
προηγήθη
ο Μυστικός ο
Δείπνος
του
Μεσολογγιού.
ΕΚΛΟΓΗ Α' | ΤΑΚΗΣ ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ (ΤΡΙΩΔΙΟΝ)
0 σχόλια Αναρτήθηκε από logotexnika.blogspot.com στις 12:28 π.μ. |
| Τάκης Παπατσώνης |
Τριώδιον
Γένος
ανθρώπων, μισερό, που από γενέσεώς του
όρυξε λάκκο
κι’ έγινεν απόβλητο Κήπου του προορισμού του,
κατάστησε
την ζωή του, συμβιβασμένο με πικρή περίσταση,
τριώδιο και
σαρακοστή, με αναμονή της Νύχτας
πούρχεται
και μελίζεται το Πάσχα του Κυρίου.
Ορθά οι
Πατριάρχες του όρισαν την περισυλλογή.
Ορθά και η
Μέριμνα που δεν απόλιπεν η υπερτέρα
προς εκεί το
κατεύθυνε, με ενσαρκώσεις και θυσίες.
Αλλά ήρθαν
οι νέοι κήρυκες˙ είπαν το κήρυγμα˙ και η πηγή τους
ήτονα
μιασματική, βαλθήκαν πίστη
να διαλαλήσουν,
χωρίς οι κήρυκες την ίδια πίστη
μέσα τους να
ριζώσουν˙ προσεταιρισθήκαν
κύρος του
ιερατείου, σχήμα παραδόσεως, μορφή σεβασμία,
και κήρυξαν
πλαστά. Βαρειά η ευθύνη,
βέβαια, των
ασυλλόγιστων θυμάτων, που δεν ζυγιάσαν,
τι τους
λέγετο, πόθεν ερχόνταν, αν ήταν το άξιο.
Αλλά οι
κηρύξαντες; Ποιος θα επιδικάσει το τι διαπράξαν;
Δια τοιαύτης
πράξεως, αυτοί, αναδειχθήκαν
καρνάβαλοι
ψυχών˙ καθώς εκείνοι,
λογιάξαν το
ιερό τριώδιο για εποχή
πορνείας. Το
Τριώδιο! Την απαρχή της αποχής,
μεμετρημένο
εισοδικό στο δώμα το μενεξεδί,
που εντός
ολίγου χρόνου εκεί μέσα θα γίνει
η μνεία
πάθους θεουργικού, με θραύση του άρτου,
κέρασμα του
οίνου και με ολονυχτία που, απολωλότα
πρόβατα,
πήγαιναν και ερχόντανε στα ψύχη
οι απόστολοι
«από Άννα εις Καγιάφα» παροιμιώδεις,
με σαστισμάρα,
με παιδίσκη, με κοκόρους, με μαγκάλια,
και με παράλυση της όλης Μηχανής, γης και ουρανίων. |
| Μικέλης Άβλιχος |
Τα Χριστούγεννα
Στη
φάτνη των χτηνών Χριστός γεννάται
χωρίς της Επιστήμης συνδρομή,
η θεία φύσις κάνει για μαμή
κι ο δράκος, σαν αρνί, Θεός κοιμάται.
Αύριον, άντρας, σαν ληστής κρεμάται
-Νέα του κόσμου θέλει οικοδομή-
Σταυρό του δίνει ο Νόμος πληρωμή,
πλην άγιο φως στον τάφο του πλανάται.
Διάκοι του Βάαλ, δεν είναι δικός σας
αυτός της φάτνης ο φτωχός Χριστός,
που εκήρυξε για νόμο του τη χάρη.
Εσάς τιμή σας μόνη το στιχάρι,
πομπές, θεοπομπές το ιδανικό σας,
κι είν’ ο Θεός σας, σαν εσάς μιαρός!
χωρίς της Επιστήμης συνδρομή,
η θεία φύσις κάνει για μαμή
κι ο δράκος, σαν αρνί, Θεός κοιμάται.
Αύριον, άντρας, σαν ληστής κρεμάται
-Νέα του κόσμου θέλει οικοδομή-
Σταυρό του δίνει ο Νόμος πληρωμή,
πλην άγιο φως στον τάφο του πλανάται.
Διάκοι του Βάαλ, δεν είναι δικός σας
αυτός της φάτνης ο φτωχός Χριστός,
που εκήρυξε για νόμο του τη χάρη.
Εσάς τιμή σας μόνη το στιχάρι,
πομπές, θεοπομπές το ιδανικό σας,
κι είν’ ο Θεός σας, σαν εσάς μιαρός!
31/12/2013
 |
| Κώστας Καρυωτάκης |
Κάθαρσις
Βέβαια. Έπρεπε να σκύψω μπροστά στον ενα και, χαίδεύοντας ηδονικά το μαύρο σεβιότ - παφ, παφ, παφ, παφ -, «έχετε λίγη σκόνη» να είπω «κύριε Aλφα».
Ύστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνιά, κι όταν αντίκριζα την κοιλιά του άλλου, αφού θα 'χα επί τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα και το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μια φορά και να ψιθυρίσω εμπιστευτικά: «Ωχ, αυτός ο Αλφα, κύριε Βήτα...»
Έπρεπε πίσω από τα γυαλιά του Γάμμα, να καραδοκώ την ιλαρή ματιά του. Αν μου την εχάριζε, να ξεδιπλωσω το καλύτερο χαμόγελό μου και να τη δεχθώ όπως σε μανδύα ιππότου ένα βασιλικό βρέφος. Αν όμως αργούσε, να σκύψω για τρίτη φορά γεμάτος συντριβή και ν' αρθρώσω: «Δούλος σας, κύριε μου».
Αλλα πρώτα πρώτα έπρεπε να μείνω στη σπείρα του Δέλτα. Εκεί η ληστεία γινόταν υπό λαμπρούς, διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή γραφεία. Στην αρχή δεν θα υπήρχα. Κρυμμένος πίσω από τον κοντόπαχο τμηματάρχη μου, θα οσφραινόμουν. Θα είχα τρόπους λεπτούς, αέρινους. Θα εμάθαινα τη συνθηματική τους γλώσσα. Η ψαύσις του αριστερού μέρους της χωρίστρας θα εσήμαινε: «πεντακόσιες χιλιάδες». Ένα επίμονο τίναγμα της στάχτης του πούρου θα έλεγε: «σύμφωνος». Θα εκέρδιζα την εμπιστοσύνη όλων. Και, μια μέρα, ακουμπώντας στο κρύσταλλο του τραπεζιού μου, θα έγραφα εγώ την απάντηση: «Ο αυτόνομος οργανισμός μας, κύριε Εισαγγελεύ...»
Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. Έτσι βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και να φθάσω.
Κανάγιες!
Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαρας μου. Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει.
Σήμερα επήρα τα κλειδιά κι ανέβηκα στο ενετικό φρούριο. Επέρασα τρεις πόρτες, τρια πανύψηλα, κιτρινωπά τείχη, με ριγμένες επάλξεις. Όταν βρέθηκα μέσα στον εσωτερικό, τρίτο κύκλο, έχασα τα ίχνη σας. Κοιτάζοντας από τις πολεμίστριες, χαμηλά, τη θάλασσα, την πεδιάδα, τα βουνά, ένιωθα τον εαυτό μου ασφαλή. Εμπήκα σ' ερειπωμένους στρατώνες, σε κρύπτες όπου είχαν φυτρώσει συκιές και ροδιές. Εφώναζα στην ερημία. Επερπάτησα ολόκληρες ώρες σπάζοντας μεγάλα, ξερά χόρτα. Αγκάθια κι αέρας δυνατός κολλούσαν στα ρούχα μου. Με ήβρε η νύχτα...
Η ΛΥΡΑ | ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ (ΩΔΗ ΠΡΩΤΗ: Ο ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΣ)
0 σχόλια Αναρτήθηκε από logotexnika.blogspot.com στις 10:00 μ.μ.
Ο Φιλόπατρις
στροφὴ α´.
Ὦ φιλτάτη
πατρίς,
ὦ θαυμασία
νῆσος,
Ζάκυνθε· σὺ
μοῦ ἔδωκας
τὴν πνοήν,
καὶ τοῦ Ἀπόλλωνος
τὰ χρυσὰ δῶρα! 5
β´.
Καὶ σὺ τὸν
ὕμνον δέξου·
ἐχθαίρουσιν
οἱ Ἀθάνατοι
τὴν ψυχήν,
καὶ βροντάουσιν
ἐπὶ τὰς
κεφαλὰς
τῶν ἀχαρίστων. 10
γ´.
Ποτὲ δὲν σὲ
ἐλησμόνησα,
ποτέ· - Καὶ
ἡ τύχη μ᾿ ἔρριψε
μακρὰ ἀπόσε·
μὲ εἶδε
τὸ πέμπτον
τοῦ αἰῶνος
εἰς ξένα ἔθνη. 15
δ´.
Ἀλλὰ εὐτυχής,
ἢ δύστηνος
ὅταν τὸ φῶς
ἐπλούτη
τὰ βουνά,
καὶ τὰ κύματα,
σὲ ἐμπρὸς
τῶν ὀφθαλμῶν μου
πάντοτες εἶχον. 20
ε´.
Σύ, ὅταν τὰ
οὐράνια
ρόδα μὲ᾿ τὸ
ἀμαυρότατον
πέπλον
σκεπάζῃ ἡ νύκτα,
σὺ εἶσαι τῶν
ὀνείρων μου
ἡ χαρὰ μόνη. 25
ς´.
Τὰ βήματά
μου ἐφώτισε
ποτὲ εἰς τὴν
Αὐσονίαν,
γῆ
μακαρία, ὁ ἥλιος·
κεῖ καθαρὸς
ὁ ἀέρας
πάντα γελάει. 30
ζ´.
Ἐκεῖ ὁ λαὸς
ηὐτύχησεν·
ἐκεῖ ἡ
Παρνάσιαι κόραι
χορεύουν,
καὶ τὸ λύσιον
φύλλον αὐτῶν
τὴν λύραν
κεῖ στεφανώνει. 35
η´.
Ἄγρια,
μεγάλα τρέχουσι
τὰ νερὰ τῆς
θαλάσσης,
καὶ
ρίπτονται, καὶ σχίζονται
βίαια ἐπὶ
τοὺς βράχους
ἀλβιονείους. 40
θ´.
Ἀδειάζει ἐπὶ
τὰς ὄχθας
τοῦ κλεινοῦ
Ταμησσοῦ,
καὶ
δύναμιν, καὶ δόξαν,
καὶ πλοῦτον
ἀναρίθμητον
τὸ ἀμαλθεῖον. 45
ι´.
Ἐκεῖ τὸ αἰόλιον
φύσημα
μ᾿ ἔφερεν·
ἡ ἀκτῖνες
μ᾿ ἔθρεψαν,
μ᾿ ἐθεράπευσαν
τῆς ὑπεργλυκυτάτης
ἐλευθερίας. 50
ια´.
Καὶ τοὺς
ναούς σου ἐθαύμασα
τῶν Κελτῶν
ἱερὰ
πόλις· τοῦ
λόγου ποία,
ποία εἰς ἐσὲ
τοῦ πνεύματος
λείπει ἀφροδίτη; 55
ιβ´.
Χαῖρε Αὐσονία,
χαῖρε
καὶ σὺ Ἀλβιών,
χαιρέτωσαν
τὰ ἔνδοξα
Παρίσια·
ὡραία καὶ
μόνη ἡ Ζάκυνθος
μὲ κυριεύει. 60
|
ιγ´.
Τῆς
Ζακύνθου τὰ δάση,
καὶ τὰ
βουνὰ σκιώδη,
ἤκουον ποτὲ
σημαίνοντα
τὰ θεῖα τῆς
Ἀρτέμιδος
ἀργυρᾶ τόξα. 65
ιδ´.
Καὶ
σήμερον τὰ δένδρα,
καὶ τὰς
πηγὰς σεβάζονται
δροσερὰς οἱ
ποιμένες·
αὐτοῦ πλανῶνται
ἀκόμα
ἡ Νηρηΐδες. 70
ιε´.
Τὸ κῦμα ἰώνιον
πρῶτον
ἐφίλησε τὸ
σῶμα·
πρῶτοι οἱ ἰώνιοι
Ζέφυροι
ἐχάϊδευσαν
τὸ στῆθος
τῆς Κυθερείας. 75
ις´.
K᾿ ὅταν τὸ
ἐσπέριον ἄστρον
ὁ οὐρανὸς ἀνάπτῃ,
καὶ πλέωσι
γέμοντα ἔρωτος
καὶ φωνῶν
μουσικῶν
θαλάσσια ξύλα· 80
ιζ´.
Φιλεῖ τὸ ἴδιον
κῦμα,
οἱ αὐτοὶ
χαϊδεύουν Ζέφυροι
τὸ σῶμα καὶ
τὸ στῆθος
τῶν λαμπρῶν
Ζακυνθίων
ἄνθος παρθένων. 85
ιη´.
Μοσχοβολάει
τὸ κλίμα σου,
ὦ φιλτάτη
πατρίς μου,
καὶ
πλουτίζει τὸ πέλαγος
ἀπὸ τὴν
μυρωδίαν
τῶν χρυσῶν κήτρων. 90
ιθ´.
Σταφυλοφόρους
ρίζας,
ἐλαφρά,
καθαρά,
διαφανῆ τὰ
σύννεφα
ὁ βασιλεὺς
σοῦ ἐχάρισε
τῶν Ἀθανάτων. 95
κ´.
Ἡ λαμπὰς ἡ
αἰώνιος
σοῦ βρέχει
τὴν ἡμέραν
τοὺς
καρπούς, καὶ τὰ δάκρυα
γίνονται τῆς
νυκτὸς
εἰς ἐσὲ κρίνοι. 100
κα´.
Δὲν ἔμεινεν
ἔαν ἔπεσε
ποτὲ εἰς τὸ
πρόσωπόν σου
ἡ χιῶν· δὲν
ἐμάρανε
ποτὲ ὁ
θερμὸς Κύων,
τὰ σμάραγδά σου. 105
κβ´.
Εἶσαι εὐτυχής·
καὶ πλέον
σὲ λέγω εὐτυχεστέραν,
ὅτι σὺ δὲν
ἐγνώρισας
ποτὲ τὴν
σκληρὰν μάστιγα
ἐχθρῶν, τυράννων. 110
κγ´.
Ἂς μὴ μοῦ
δώσῃ ἡ μοῖρα μου
εἰς ξένην
γῆν τὸν τάφον·
εἶναι γλυκὺς
ὁ θάνατος
μόνον ὅταν
κοιμώμεθα
εἰς τὴν πατρίδα. 115
|
Νέοι της Σιδώνος (400 μ.Χ.)
Ο ηθοποιός
που έφεραν για να τους διασκεδάσει
απήγγειλε
και μερικά επιγράμματα εκλεκτά.
Η αίθουσα
άνοιγε στον κήπο επάνω·
κ’ είχε μιαν
ελαφρά ευωδία ανθέων
που
ενώνονταν με τα μυρωδικά
των πέντε
αρωματισμένων Σιδωνίων νέων.
Διαβάσθηκαν
Μελέαγρος, και Κριναγόρας, και Pιανός.
Μα σαν
απήγγειλεν ο ηθοποιός,
«Aισχύλον
Ευφορίωνος Aθηναίον τόδε κεύθει -»
(τονίζοντας
ίσως υπέρ το δέον
το «αλκήν δ’
ευδόκιμον», το «Μαραθώνιον άλσος»),
πετάχθηκεν ευθύς
ένα παιδί ζωηρό,
φανατικό για
γράμματα, και φώναξε·
«A δεν μ’
αρέσει το τετράστιχον αυτό.
Εκφράσεις
τοιούτου είδους μοιάζουν κάπως σαν λιποψυχίες.
Δώσε —
κηρύττω — στο έργον σου όλην την δύναμί σου,
όλην την
μέριμνα, και πάλι το έργον σου θυμήσου
μες στην
δοκιμασίαν, ή όταν η ώρα σου πια γέρνει.
Έτσι από
σένα περιμένω κι απαιτώ.
Κι όχι απ’
τον νου σου ολότελα να βγάλεις
της
Τραγωδίας τον Λόγο τον λαμπρό —
τι
Aγαμέμνονα, τι Προμηθέα θαυμαστό,
τι Ορέστου,
τι Κασσάνδρας παρουσίες,
τι Επτά επί
Θήβας— και για μνήμη σου να βάλεις
μ ό ν ο που μες στων στρατιωτών τες τάξεις, τον σωρό
πολέμησες
και συ τον Δάτι και τον Aρταφέρνη.»
Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200
π.X.
Ότι τα
πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η
ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο
που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς
νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε
Πολιτικό Aναμορφωτή.
Όμως το
πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που
κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε
πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί.
(Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους
χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το
παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς
στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την
απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
Έχουνε και
μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας
εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς
βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον
αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως
συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να
γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή
ευθύνη.
Κι όσο στον
έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και
βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που
όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι όταν, με
το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες
και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν,
παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι
απομένει πια, μετά
τόση
δεινότητα χειρουργική.-
Ίσως δεν
έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη
βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα
μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα
πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει
τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος
πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.
Μύρης· Aλεξάνδρεια του 340 μ.X.
Την συμφορά
όταν έμαθα, που ο Μύρης πέθανε,
πήγα στο
σπίτι του, μ' όλο που το αποφεύγω
να
εισέρχομαι στων Χριστιανών τα σπίτια,
προ πάντων
όταν έχουν θλίψεις ή γιορτές.
Στάθηκα σε
διάδρομο. Δεν θέλησα
να προχωρήσω
πιο εντός, γιατί αντελήφθην
που οι
συγγενείς του πεθαμένου μ’ έβλεπαν
με προφανή
απορίαν και με δυσαρέσκεια.
Τον είχανε
σε μια μεγάλη κάμαρη
που από την
άκρην όπου στάθηκα
είδα
κομμάτι· όλο τάπητες πολύτιμοι,
και σκεύη εξ
αργύρου και χρυσού.
Στέκομουν κ’
έκλαια σε μια άκρη του διαδρόμου.
Και
σκέπτομουν που η συγκεντρώσεις μας κ’ η εκδρομές
χωρίς τον
Μύρη δεν θ' αξίζουν πια·
και
σκέπτομουν που πια δεν θα τον δω
στα ωραία κι
άσεμνα ξενύχτια μας
να χαίρεται,
και να γελά, και ν’ απαγγέλλει στίχους
με την
τελεία του αίσθησι του ελληνικού ρυθμού·
και
σκέπτομουν που έχασα για πάντα
την εμορφιά
του, που έχασα για πάντα
τον νέον που
λάτρευα παράφορα.
Κάτι γρηές,
κοντά μου, χαμηλά μιλούσαν για
την
τελευταία μέρα που έζησε -
στα χείλη
του διαρκώς τ’ όνομα του Χριστού,
στα χέρια
του βαστούσ’ έναν σταυρό.-
Μπήκαν
κατόπι μες στην κάμαρη
τέσσαρες
Χριστιανοί ιερείς, κ’ έλεγαν προσευχές
ενθέρμως και
δεήσεις στον Ιησούν,
ή στην Μαρίαν
(δεν ξέρω την θρησκεία τους καλά).
Γνωρίζαμε,
βεβαίως, που ο Μύρης ήταν Χριστιανός.
Aπό την
πρώτην ώρα το γνωρίζαμε, όταν
πρόπερσι
στην παρέα μας είχε μπει.
Μα ζούσεν
απολύτως σαν κ’ εμάς.
Aπ’ όλους
μας πιο έκδοτος στες ηδονές·
σκορπώντας
αφειδώς το χρήμα του στες διασκεδάσεις.
Για την
υπόληψι του κόσμου ξένοιαστος,
ρίχνονταν
πρόθυμα σε νύχτιες ρήξεις στες οδούς
όταν
ετύχαινε η παρέα μας
να
συναντήσει αντίθετη παρέα.
Ποτέ για την
θρησκεία του δεν μιλούσε.
Μάλιστα μια
φορά τον είπαμε
πως θα τον
πάρουμε μαζύ μας στο Σεράπιον.
Όμως σαν να
δυσαρεστήθηκε
μ’ αυτόν μας
τον αστεϊσμό: θυμούμαι τώρα.
A κι άλλες
δυο φορές τώρα στον νου μου έρχονται.
Όταν στον
Ποσειδώνα κάμναμε σπονδές,
τραβήχθηκε
απ’ τον κύκλο μας, κ’ έστρεψε αλλού το βλέμμα.
Όταν
ενθουσιασμένος ένας μας
είπεν, Η
συντροφιά μας νάναι υπό
την εύνοιαν
και την προστασίαν του μεγάλου,
του
πανωραίου Aπόλλωνος - ψιθύρισεν ο Μύρης
(οι άλλοι
δεν άκουσαν) «τη εξαιρέσει εμού».
Οι
Χριστιανοί ιερείς μεγαλοφώνως
για την ψυχή
του νέου δέονταν.-
Παρατηρούσα
με πόση επιμέλεια,
και με τι
προσοχήν εντατική
στους τύπους
της θρησκείας τους, ετοιμάζονταν
όλα για την
χριστιανική κηδεία.
Κ’ εξαίφνης
με κυρίευσε μια αλλόκοτη
εντύπωσις. Αόριστα,
αισθάνομουν
σαν νάφευγεν
από κοντά μου ο Μύρης·
αισθάνομουν
που ενώθη, Χριστιανός,
με τους
δικούς του, και που γένομουν
ξ έ ν ο ς
εγώ, ξ έ ν ο ς π ο λ ύ· ένοιωθα κιόλα
μια
αμφιβολία να με σιμώνει: μήπως κι είχα γελασθεί
από το πάθος
μου, και π ά ν τ α τού ήμουν ξένος.-
Πετάχθηκα
έξω απ’ το φρικτό τους σπίτι,
έφυγα
γρήγορα πριν αρπαχθεί, πριν αλλοιωθεί
απ’ την
χριστιανοσύνη τους η θύμηση του Μύρη.
Ας φρόντιζαν
Κατήντησα
σχεδόν ανέστιος και πένης.
Aυτή η
μοιραία πόλις, η Aντιόχεια
όλα τα
χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η
μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.
Aλλά είμαι
νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της
ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και
παραξέρω Aριστοτέλη,
Πλάτωνα·
τι ρήτορας,
τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Aπό
στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω
φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι
μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες,
πέρσι·
κάπως
γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του
Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.
Όθεν φρονώ
πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος
για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή
πατρίδα μου Συρία.
Σ’ ό,τι
δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι
στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή
είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’
εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—
τους ξέρουμε
τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’
εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.
Θ’ απευθυνθώ
προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο
μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον
αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο
ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω
παρευθύς στον Υρκανό.
Θα με
θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.
Κ’ είν’ η
συνείδησίς μου ήσυχη
για το
αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’
οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.
Aλλά,
κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο
ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν
οι κραταιοί θεοί
να
δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς
θα πήγαινα μ’ αυτόν.
Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας
Σαστίσαμε
στην Aντιόχειαν όταν μάθαμε
τα νέα
καμώματα του Ιουλιανού.
Ο Aπόλλων
εξηγήθηκε με λόγου του, στην Δάφνη!
Χρησμό δεν
ήθελε να δώσει (σκοτισθήκαμε!),
σκοπό δεν το
‘χε να μιλήσει μαντικώς, αν πρώτα
δεν
καθαρίζονταν το εν Δάφνη τέμενός του.
Τον
ενοχλούσαν, δήλωσεν, οι γειτονεύοντες νεκροί.
Στην Δάφνη
βρίσκονταν τάφοι πολλοί.—
Ένας απ’
τους εκεί ενταφιασμένους
ήταν ο
θαυμαστός, της εκκλησίας μας δόξα,
ο άγιος, ο
καλλίνικος μάρτυς Βαβύλας.
Aυτόν
αινίττονταν, αυτόν φοβούνταν ο ψευτοθεός.
Όσο τον
ένοιωθε κοντά δεν κόταε
να βγάλει
τους χρησμούς του· τσιμουδιά.
(Τους
τρέμουνε τους μάρτυράς μας οι ψευτοθεοί.)
Aνασκουμπώθηκεν
ο ανόσιος Ιουλιανός,
νεύριασε και
ξεφώνιζε: «Σηκώστε, μεταφέρτε τον,
βγάλτε τον
τούτον τον Βαβύλα αμέσως.
Aκούς εκεί;
Ο Aπόλλων ενοχλείται.
Σηκώστε τον,
αρπάξτε τον ευθύς.
Ξεθάψτε τον,
πάρτε τον όπου θέτε.
Βγάλτε τον,
διώξτε τον. Παίζουμε τώρα;
Ο Aπόλλων
είπε να καθαρισθεί το τέμενος.»
Το πήραμε,
το πήγαμε το άγιο λείψανον αλλού·
το πήραμε,
το πήγαμε εν αγάπη κ’ εν τιμή.
Κι ωραία
τωόντι πρόκοψε το τέμενος.
Δεν άργησε
καθόλου, και φωτιά
μεγάλη
κόρωσε: μια φοβερή φωτιά:
και κάηκε
και το τέμενος κι ο Aπόλλων.
Στάχτη το
είδωλο· για σάρωμα, με τα σκουπίδια.
Έσκασε ο
Ιουλιανός και διέδωσε -
τι άλλο θα
έκαμνε - πως η φωτιά ήταν βαλτή
από τους
Χριστιανούς εμάς. Aς πάει να λέει.
Δεν
αποδείχθηκε· ας πάει να λέει.
Το ουσιώδες
είναι που έσκασε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)