Η ΛΥΡΑ | ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ (ΩΔΗ ΠΡΩΤΗ: Ο ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΣ)
Αναρτήθηκε από logotexnika.blogspot.com στις 10:00 μ.μ.
Ο Φιλόπατρις
στροφὴ α´.
Ὦ φιλτάτη
πατρίς,
ὦ θαυμασία
νῆσος,
Ζάκυνθε· σὺ
μοῦ ἔδωκας
τὴν πνοήν,
καὶ τοῦ Ἀπόλλωνος
τὰ χρυσὰ δῶρα! 5
β´.
Καὶ σὺ τὸν
ὕμνον δέξου·
ἐχθαίρουσιν
οἱ Ἀθάνατοι
τὴν ψυχήν,
καὶ βροντάουσιν
ἐπὶ τὰς
κεφαλὰς
τῶν ἀχαρίστων. 10
γ´.
Ποτὲ δὲν σὲ
ἐλησμόνησα,
ποτέ· - Καὶ
ἡ τύχη μ᾿ ἔρριψε
μακρὰ ἀπόσε·
μὲ εἶδε
τὸ πέμπτον
τοῦ αἰῶνος
εἰς ξένα ἔθνη. 15
δ´.
Ἀλλὰ εὐτυχής,
ἢ δύστηνος
ὅταν τὸ φῶς
ἐπλούτη
τὰ βουνά,
καὶ τὰ κύματα,
σὲ ἐμπρὸς
τῶν ὀφθαλμῶν μου
πάντοτες εἶχον. 20
ε´.
Σύ, ὅταν τὰ
οὐράνια
ρόδα μὲ᾿ τὸ
ἀμαυρότατον
πέπλον
σκεπάζῃ ἡ νύκτα,
σὺ εἶσαι τῶν
ὀνείρων μου
ἡ χαρὰ μόνη. 25
ς´.
Τὰ βήματά
μου ἐφώτισε
ποτὲ εἰς τὴν
Αὐσονίαν,
γῆ
μακαρία, ὁ ἥλιος·
κεῖ καθαρὸς
ὁ ἀέρας
πάντα γελάει. 30
ζ´.
Ἐκεῖ ὁ λαὸς
ηὐτύχησεν·
ἐκεῖ ἡ
Παρνάσιαι κόραι
χορεύουν,
καὶ τὸ λύσιον
φύλλον αὐτῶν
τὴν λύραν
κεῖ στεφανώνει. 35
η´.
Ἄγρια,
μεγάλα τρέχουσι
τὰ νερὰ τῆς
θαλάσσης,
καὶ
ρίπτονται, καὶ σχίζονται
βίαια ἐπὶ
τοὺς βράχους
ἀλβιονείους. 40
θ´.
Ἀδειάζει ἐπὶ
τὰς ὄχθας
τοῦ κλεινοῦ
Ταμησσοῦ,
καὶ
δύναμιν, καὶ δόξαν,
καὶ πλοῦτον
ἀναρίθμητον
τὸ ἀμαλθεῖον. 45
ι´.
Ἐκεῖ τὸ αἰόλιον
φύσημα
μ᾿ ἔφερεν·
ἡ ἀκτῖνες
μ᾿ ἔθρεψαν,
μ᾿ ἐθεράπευσαν
τῆς ὑπεργλυκυτάτης
ἐλευθερίας. 50
ια´.
Καὶ τοὺς
ναούς σου ἐθαύμασα
τῶν Κελτῶν
ἱερὰ
πόλις· τοῦ
λόγου ποία,
ποία εἰς ἐσὲ
τοῦ πνεύματος
λείπει ἀφροδίτη; 55
ιβ´.
Χαῖρε Αὐσονία,
χαῖρε
καὶ σὺ Ἀλβιών,
χαιρέτωσαν
τὰ ἔνδοξα
Παρίσια·
ὡραία καὶ
μόνη ἡ Ζάκυνθος
μὲ κυριεύει. 60
|
ιγ´.
Τῆς
Ζακύνθου τὰ δάση,
καὶ τὰ
βουνὰ σκιώδη,
ἤκουον ποτὲ
σημαίνοντα
τὰ θεῖα τῆς
Ἀρτέμιδος
ἀργυρᾶ τόξα. 65
ιδ´.
Καὶ
σήμερον τὰ δένδρα,
καὶ τὰς
πηγὰς σεβάζονται
δροσερὰς οἱ
ποιμένες·
αὐτοῦ πλανῶνται
ἀκόμα
ἡ Νηρηΐδες. 70
ιε´.
Τὸ κῦμα ἰώνιον
πρῶτον
ἐφίλησε τὸ
σῶμα·
πρῶτοι οἱ ἰώνιοι
Ζέφυροι
ἐχάϊδευσαν
τὸ στῆθος
τῆς Κυθερείας. 75
ις´.
K᾿ ὅταν τὸ
ἐσπέριον ἄστρον
ὁ οὐρανὸς ἀνάπτῃ,
καὶ πλέωσι
γέμοντα ἔρωτος
καὶ φωνῶν
μουσικῶν
θαλάσσια ξύλα· 80
ιζ´.
Φιλεῖ τὸ ἴδιον
κῦμα,
οἱ αὐτοὶ
χαϊδεύουν Ζέφυροι
τὸ σῶμα καὶ
τὸ στῆθος
τῶν λαμπρῶν
Ζακυνθίων
ἄνθος παρθένων. 85
ιη´.
Μοσχοβολάει
τὸ κλίμα σου,
ὦ φιλτάτη
πατρίς μου,
καὶ
πλουτίζει τὸ πέλαγος
ἀπὸ τὴν
μυρωδίαν
τῶν χρυσῶν κήτρων. 90
ιθ´.
Σταφυλοφόρους
ρίζας,
ἐλαφρά,
καθαρά,
διαφανῆ τὰ
σύννεφα
ὁ βασιλεὺς
σοῦ ἐχάρισε
τῶν Ἀθανάτων. 95
κ´.
Ἡ λαμπὰς ἡ
αἰώνιος
σοῦ βρέχει
τὴν ἡμέραν
τοὺς
καρπούς, καὶ τὰ δάκρυα
γίνονται τῆς
νυκτὸς
εἰς ἐσὲ κρίνοι. 100
κα´.
Δὲν ἔμεινεν
ἔαν ἔπεσε
ποτὲ εἰς τὸ
πρόσωπόν σου
ἡ χιῶν· δὲν
ἐμάρανε
ποτὲ ὁ
θερμὸς Κύων,
τὰ σμάραγδά σου. 105
κβ´.
Εἶσαι εὐτυχής·
καὶ πλέον
σὲ λέγω εὐτυχεστέραν,
ὅτι σὺ δὲν
ἐγνώρισας
ποτὲ τὴν
σκληρὰν μάστιγα
ἐχθρῶν, τυράννων. 110
κγ´.
Ἂς μὴ μοῦ
δώσῃ ἡ μοῖρα μου
εἰς ξένην
γῆν τὸν τάφον·
εἶναι γλυκὺς
ὁ θάνατος
μόνον ὅταν
κοιμώμεθα
εἰς τὴν πατρίδα. 115
|
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου