Blogger Template by Blogcrowds.

Εχει αφιερώσει τριάντα χρόνια από τη ζωή του στον Σκιαθίτη. Εχει επιμεληθεί την πεντάτομη κριτική έκδοση των Απάντων του. Και εξομολογείται στο «Βήμα» γιατί ο συγγραφέας τού «Βαρδιάνου στα σπόρκα», εκατό χρόνια από τον θάνατό του, εξακολουθεί να μας αιφνιδιάζει.


Εχει μελετήσει το έργο του Αλέξανδρου Μωραϊτίδη και του Γιάννη Σκαρίμπα. Ο λογοτέχνης όμως με τον οποίο συνδέεται αυτόματα το όνομα του φιλολόγου και συγγραφέα Νίκου Δ.Τριανταφυλλόπουλου είναι ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Η συστηματική ενασχόλησή του με το έργο του σκιαθίτη πεζογράφου κατέληξε στην πεντάτομη κριτική έκδοση των Απάντων του (Δόμος, 1981-1988), στην έκδοση της αλληλογραφίας και των μεταφράσεών του, σε μια ανθολογία και πολλά μελετήματα. Ασκητικός, σεμνός, μια παπαδιαμαντική φιγούρα και ο ίδιος, γίνεται λάβρος όταν κρίνει ότι οι ερμηνείες του παπαδιαμαντικού έργου καταλήγουν άνευ ορίων ευφάνταστες. Από τα 100 χρόνια που κλείνουν εφέτος από τον θάνατο του Παπαδιαμάντη, ο 78χρονος Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος έχει περάσει περισσότερα από 30 χρόνια σκυμμένος επάνω στα κείμενά του.

Τον αναζητήσαμε στη Χαλκίδα όπου ζει και μας μίλησε για τον δικό του Παπαδιαμάντη.

- Εχετε αφιερώσει σχεδόν τη μισή ζωή σας στην έκδοση του έργου του Παπαδιαμάντη.Τι ενέπνευσε τόση αφοσίωση;

«Η αρχή της σχέσης μου με τον Παπαδιαμάντη βρίσκεται στα καλοκαίρια που έζησα παιδί στη Λίμνη Ευβοίας, τόπο της μητέρας μου. Ολα εκεί ήταν θαυμαστά, προπάντων η θάλασσα, και με είχαν ανεξίτηλα σφραγίσει. Οταν αργότερα διάβασα τα παπαδιαμαντικά διηγήματα στα γυμνασιακά Νεοελληνικά Αναγνώσματα, γοητευμένος και έκπληκτος ανακάλυψα ότι τα βουνά, τα δάση, τα αμπέλια, οι άνθρωποι, η λαλιά τους, οι εκκλησιές, τα σπίτια, τα καφενεία, κατεξοχήν όμως η θάλασσα, όλα τα μικρά και μεγάλα θαύματα της Σταχομαζώχτρας, της Υπηρέτρας, του Αμερικάνου, της Γλυκοφιλούσης, γίνονταν στη Λίμνη. Για τούτο καθόλου δεν παραξενεύτηκα όταν, πολύ αργότερα, έμαθα πως οι κάτοικοι της επάνω συνοικίας της Σκιάθου ήταν εκ καταγωγής Λιμνιώτες. Ο Παπαδιαμάντης, λοιπόν, είχε εκφράσει με μοναδικό τρόπο την ανέκφραστη για μένα μαγεία του κόσμου της Λίμνης. Επόμενο ήταν να τον ερωτευθώ παράφορα. Πώς τώρα αυτή η αγάπη σοφιλιάστηκε με τη φιλολογία είναι μια ιστορία που δεν χωράει εδώ. Μόνον ετούτο: δίχως την έκδοση του Βαρδιάνου στα σπόρκα από τον Λίνο Πολίτη και χωρίς τη βίαιη σχεδόν σπρωξιά του Ζήσιμου Λορεντζάτου, ενδέχεται να μη γινόταν ο γάμος. Αυτός ο έρωτας δεν με αφήνει ούτε τώρα που με πήραν τα χρόνια να παραιτηθώ από τη φιλολογική σπουδή του έργου του. Ευτυχώς που με χειραγωγεί με ασφάλεια η συνονόματή σας δευτερότοκή μου Λαμπρινή».

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα