Blogger Template by Blogcrowds.

Στρατής Μυριβήλης
  Στην πόρτα σου άκουσα σιγανά αναφυλλητά. Ήσουνα συ που έκλαιγες ολομόναχη μέσα στο σκοτάδι, έκλαιγες σιωπηλά όλη νύχτα. Μπήκα μέσα και δε μιλήσαμε. Έκλαιγες ήσυχα κ’ εγώ έκαμα πως ξεκουμπώνω το γελιό, πολύ απασχολημένος τάχα μ’ αυτή τη δουλειά. Γιατί μονάχα να σ’ ανερωτούσα τι κλαις, θα μ’ έπνιγε το κλάμα. Αυτό θάτανε κάπως αστείο για έναν επαναστάτη φορτωμένον μ’ όλη την πανοπλία του και με διακόσια φυσίγγια στις μπαλάσκες.
  Έκλαιγε κ’ ένα κοριτσάκι κοντά σου πάνω σε μια κόκκινη πολυθρόνα, σιγά – σιγά κι αυτό. Φορούσε βελουδένια βυσσινιά ρόμπα και τόνα ποδαράκι του ήταν ξακάλτσωτο. Εγώ στο τέλος βάλθηκα να βλέπω τάχα με μεγάλη προσοχή αυτό το γυμνό ποδαράκι. Παρακολούθησες τη ματιά μου και τράβηξες ένα πανεράκι πλεγμένο από φύλλα καλαμποκιάς. Απ’ εκεί έβγαλες άλλο ένα καλτσάκι και πολεμούσες να το περάσεις στο πόδι του παιδιού.
- Μα αυτή η κάλτσα είναι άλλο χρώμα, είπα, και χαμογελούσα ηρωικά.
  Η φωνή μου έτρεμε.
  Εσύ τότες ξαφνικά άφησες το καλτσάκι μισοκρεμασμένο στο πόδι του παιδιού, μ’ αγκάλιασες σφιχτά κι άρχισες να κλαις ασυγκράτητα.
  Εγώ δεν έκλαψα. Μονάχα ένας κόμπος ανέβαινε ως το λαρύγγι μου και τον κατάπινα με πείσμα. Κρέμασα το ντουφέκι στον ώμο κ’ έφυγα σκυφτός. Ήμουνα βαρύς από θλίψη, ξιππασμένος από τη δύναμη της ανδρείας μου.

3 σχόλια:

απλά , εκπληκτικός!!!!!!

Σάβ Νοε 19, 10:34:00 π.μ.  

Συμφωνώ απόλυτα κύριε Ζαγκούλη. Τολμώ να πω ότι είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας της γενιάς του '30. Δεν σας κρύβω ότι διαβάζοντας το συγκεκριμένο απόσπασμα συγκινήθηκα... γιατί ο συγγραφέας αυτός κατάφερε να με "βάλει" σε εκείνη την εποχή. Μέσα στα γεγονότα. Και το καταφέρνει αυτό σε όλα του τα έργα με μεγάλη δεξιοτεχνία.

Κυρ Νοε 20, 04:07:00 μ.μ.  

Ανατρίχιασα! Αυτές τις μέρες διαβάζω το βιβλίο, νιώθω ευτυχισμένος τα απογεύματα που κρατώ ένα τόσο σπουδαίο βιβλίο!

Πέμ Ιουλ 18, 01:05:00 μ.μ.  

Νεότερη ανάρτηση Αρχική σελίδα